Pałac w Rzucewie powstał w 1840 roku, został zaprojektowany w stylu neogotyckim przez nadwornego architekta króla pruskiego Fryderyka Wilhelma IV, Fryderyka Stulera z Berlina. Pierwszymi właścicielami była rodzina von Below – Gustaw Fryderyk Eugen oraz jego małżonka Emma Gertruda. Po II wojnie światowej zamek zmieniał właścicieli, popadał w ruinę. Początkowo był przekazany na cele oświatowe, później przejęty przez Centralny Związek Spółdzielni Rękodzieła Ludowego i Artystycznego CPLiA.

W 1994 roku pałac został przekształcony w luksusowy hotel „Zamek Jan III Sobieski”. Nazwa „Jan III Sobieski” pochodzi od wzniesionego przez Jana Wejhera w tym miejscu w połowie XVII pałacu, którego przez pewien czas właścicielem był król Jan III Sobieski.

Sama bryła pałacu przypomina średniowieczne zamczysko. Jest murowany, z cegły, częściowo jedno-, częściowo dwupiętrowy, na wysokich suterenach, złożony z dwóch skrzydeł. Nad wejściem do pałacu w ceramicznym tympanonie znajdują się herby fundatorów: kartusz Belowów i Keyserlingków oraz data ukończenia budowy 1845. Do wnętrza rezydencji prowadzi reprezentacyjna sień o sklepieniu sieciowym. W zwormikach znajdowały się do początku lat 80-tych ceramiczne tarcze herbowe rodów spokrewnionych z właścicielami dóbr rzucewsko-sławutowskich. W czasie restauracji obiektu w latach dziewięćdziesiątych przez spółkę "Kaszub" odtworzono część tarcz herbowych oraz zrekonstruowano dwa ceramiczne kominki z żeliwnymi drzwiczkami (oryginalne przechowywane w magazynie pobliskiego Zespołu Szkół Rolniczych zaginęły w niewyjaśnionych okolicznościach).

Z sieni na lewo prowadzą duże neogotyckie drzwi do niewielkich pomieszczeń bibliotecznych o sklepieniach sieciowych. W bibliotece znajdował się zbiór dramatów i powieści klasycznej literatury niemieckiej, tomy z dziedziny historii, dyplomacji i rolnictwa. Księgozbiór pałacowy po II wojnie światowej został rozproszony, a pozostałą jego część według mieszkańców spalono pod koniec lat czterdziestych na polecenie ówczesnych władz.

Z holu idąc w prawo trafiamy do obszernej sali balowej, której strop zdobiony był sztukateryjnymi motywami roślinnymi. Obecnie mocno zmieniona, zdobiona podwieszonym rzeźbionym w stylu tudoriańskim sufitem służy jako elegancka restauracja hotelowa.

Od pałacu w kierunku Osłonina prowadzi, stworzona przez Jana Wejhera, lipowa aleja zwana aleją Jana III Sobieskiego. Rośnie tam około 300 drzew i wiele z nich ma ponad kilkaset lat. Niedaleko zachował się grobowiec rodu Belov.